|
|||
Inmiddels de 489e "Maandag Van Meurs" en daarmee komt het jubileum van de 500 in zicht. Voor de liefhebbers van Rootsy performers die hier met enige regelmaat de maandagavond bezoeken, is er een speciale plek op de website gecreëerd om belevenissen en ervaringen te delen. Maar over tot de orde van de dag, vanavond weer een top optreden met niemand minder dan David Luning en zijn kompaan Ben Dubin. Als voorprogramma staat Sean Taylor geprogrammeerd; ook uit de stal van Lucky Dice Music. Interessante artiest, omdat hij nogal activistisch overkomt als je zijn website mag geloven. Sean komt uit Engeland maar heeft zijn laatste albums allemaal opgenomen in Austin (Texas). Sean Taylor is heel veelzijdig en heeft vaak opgetreden als voorprogramma van grootheden zoals John Fogerty en Robert Cray, maar kan ook als solo singer-songwriter of met een band uit de voeten. Vanavond solo, met alleen zichzelf op gitaar als muzikale ondersteuning. Zijn muziek is soms ingetogen, maar dan wel voorzien van mooi gitaarwerk, soms met lange intro's. Hoogtepunt is wel het cynische nummer "This is England" waarin hij al rappend zijn gal spuit over zijn mede eilandbewoners met opmerkingen over the Brexit en het feit dat Engeland alleen maar groot is als ze kunnen bombarderen. Hij heeft een beetje gruizige stem, niets mis mee en heel geschikt als singer-songwriter. Echter zijn echo's op de gitaar gaan vervelen. Aan het eind van zijn optreden krijgen we nog enkele medleys voorgeschoteld, met als afsluiter het bekende "Hit The Road Jack" bekend geworden door de versie van Ray Charles. Na de pauze dan eindelijk David Luning. Twee jaar geleden heeft hij tijdens Ramblin Roots een onvergetelijke indruk achtergelaten op mij. Samen met Ben Dubin speelden ze de zaal letterlijk plat. David en Ben zijn afkomstig uit California (USA); zijn nog jong en hebben twee mooie albums opgenomen nml "Just drop on by" en "Restless". Daarnaast maakt David veel muziek voor oa Netflix series. Afgestudeerd op het conservatorium in Boston en geïnspireerd door John Prine. Zijn stem is heel authenthiek en daardoor altijd herkenbaar. Wanneer ze samen het podium betreden komt er gelijk meer reuring in de zaal. Het eerste nummer is als zo velen van het laatste album Restless genaamd "Danger". Een prachtige opener over het bewandelen van gevaarlijke wegen. Wat gelijk opvalt is de toegevoegde waarde van Ben Dubin. Bijna als een "one man band" staat hij op drie instrumenten tegelijk te spelen, nml foodstamp, staande bass en mondharmonica. Het nummer "Give me back my keys" is een nieuw nummer en gaat over een waargebeurde ervaring. Het gaat om een date waarbij de dame in het bezit komt van zijn sleutels en deze niet meer wil afgeven. Dat werd een "really bad night". Het mooie aan dit nummer is dat er een geweldige bass solo van Ben in zit. Voor het balladachtige nummer "The Moon" wil David graag minder licht in de zaal en als dit niet mogelijk is moeten we allemaal maar de ogen sluiten. Elk nummer is een feestje, zoals ook het blues gedreven nummer "Bet it". "Bed of roses" is het hoogtepunt van de avond, een prachtige intro met mondharmonica van David en daarna een slowhand gitaar. En daarmee gaan we al naar het einde toe, met het nummer "Ain't life a beautiful thing" waarin een geweldig mondharmonica "gevecht" tussen de twee heren te horen is. Veel te kort optreden natuurlijk en na een groot applaus komen ze weer terug. De eerste toegift is een unplugged nummer, met daarin ontzettend veel levenswijsheid; "How long can a man hold on a flame". En natuurlijk moeten ze afsluiten met een geweldige ode aan de Whiskey en de vrouwen. Al met al een prachtig concert. David en Ben zijn fantastische entertainers die met veel humor ook nog eens prachtige muziek kunnen maken. Ze zijn de komende tijd nog in Nederland voor een aantal concerten, ga dat meemaken! Setlist 1e Set: Roelof Passies
|
|||
|